Umysł ucieka ku poczuciu wolności, którego doznaje w przestrzeni otwartej. Podróż ta jest formą poznania. Dzieje się to w sposób wyobrażeniowy, głowa ciągle chce być w krajobrazie i do niego tęskni, nogi pędzą przed siebie, nawet kiedy ciało fizycznie przebywa gdzie indziej. Przestrzeń jest czymś oczywistym, ale nie zawsze można podać jej wymiary czy zdefiniować ją w jednym zdaniu. Odczuwanie przestrzeni związane jest również z relacją, jaka powstaje na linii obszar ‒ otoczenie. Jej odbiór może być zaburzony lub wyolbrzymiony przez dźwięki czy obecność innych ludzi wokół.

Kadry przedstawione w galerii mają na celu ukazać ogół zainteresowań autorki wędrówki w krajobrazie. Działanie to ma charakter medytacyjny.